Sanat ve Aksiyon İçinde Bir Portre Denemesi/MUSTAFA ÖZER

Kendi açık ve gizli hayatını bütün yönleriyle, derisini soyarcasına canhıraş çığlıklarıyla agoraya (cemiyet meydanı) çıkaran, böylesi büyük bir dehayı anlatabilmek öylesine zor ki, Van Gölü'nün suyunu elekle Akdeniz'e taşımak cefası bile bu kadar zor olamaz. Çünkü O'nu tanımak saadetine erdik. Bu bir (hal)dir. Bunu bile anlatmak zordur. Kaldı ki, O adın önüne bir prizma koyarak, renklerine ayırmak kolay olabilsin.

Anlatacağımız bir yönü, o yönün sonsuzluğunu bir sınıra sokmak gayretini aşamayacak. Bütün yönlerini tanımlarla sınırlamak, handiyse O'nu anlatmak değil, anlatmamak olacak.O'nu duyuyoruz. Bu gayretimizin boşa çıkmaması ve O'nu karanlığın varlığını elle tutulur hale getiren gece                                                                                                                                                               yıldırımların aydınlığına çekerek küçük, küçücük bir pozuyla tesbite çalışıyoruz.

"Ben haritada deniz görmüş boğulmuş,

Dokuz köyün sahibi, dokuz köyden kovulmuş!" diyor

. Evet o öylesine bir ben'in sahibi ki, gözüyle düşünenlerin anlamayacaklarını bile bile anlattı kendini… Istırap çektiğini ve bu ıstırabın kaynağını defalarca anlattığı halde, yine de anlaşılamadı. Herhangi bir parti finosu "boşver canım… Mantık kargaşası… Geç…" diyebilir. Ama bir parçacık küçük papatya çiçeği kadar vicdan sahibi olanlar böylesine paralanan sese "boşver" diyemez. Değil ki insana saygı duyan bu sesi duymadan geçsin.

O'nu mümkün olduğu kadar yine O'nun genişliğine sığınarak terennüm etmeye çalışacağız.

O, tek kelimeyle, kelimelerin hepsini potasında eriten bir tek kelimeyle… Müslüman…

O, tek kelimenin, gürültüler yüzyılında, dönmez dâvacısı ve takipçisidir… Olanca derinlik ve hamasetiyle, asalet ve saffetiyle, iffet ve ismetiyle, haşmet ve dehşetiyle, kelâm ve kalemiyle necip kahraman...

O tam bir destanla anlatılabilecek birisi. Homeros veya Firdevsî'nin altından kalkmayacakları bir tip. Zira onlar, çok kahramanla anlatılabiliyorlar. Oysa O; kahramanlıkların hepsini bünyesinde toplamış birisi…

O'nu geçmiş kahramanlıkların dirilişi, gelecekteki kahramanlıkların prototipi olarak düşünmek mümkün ise de, kendine özgü edası içerisinde "Çöle İnen Nur"un pervanesi olarak görmek O'nu daha mutlu eder.

O'nun dediklerini hissetmek mümkün, aslî mecrasını anlatmaksa mümkün değil, Gönül kapısını O'na doğru çevirmek ve uzaydaki küçük bir teneke parçasını, ekranlarında tesbit eden radar kadar olsun uyanık olmak ve avının üzerine saldıran pars çevikliğiyle yüreğe sızan o sesi duymaya çalışmak, O'nu biraz olsun anlamaya yaklaştırır bizi.

O'nu anlamak biraz da yürek işi oluyor.

Anlayışsızlıkların sağır eden sirenleri, halka halka O'nu çevrelediği bir dünyada, O'nu koruyan tek güvenlik kolu ıstırapları oldu. Boş ve uzun boruların hepsine ayrı ayrı soluklar üflemekten ve borulardan yankılanan yılansı ıslıklardan O'nu, ıstırapları korudu yine.

O ıstırap ki, imanını korumak uğruna yapılan çetin savaşlardan inancına yönelen saldırılara karşı, dev yürüyüşlerden damla damla biriken bir öz varoluştur.

O ıstırap ki, küfür hokkalarından parmağa bulaşan mürekkeple, inanmanın bestesini yapma cehdi.

O ıstırap ki, Hak'kı halk ormanına teslim etmek ve büyük ormanı Hak'kın ateşinde yakıp, tohumuna hasret çeken ağaçlar halinde bayraklaştırmak uğrunda oluştu.

O ıstırap ki, renklerden ve seslerden oluştu.

Ve ıstırap; korkmaktan ve aşktan oluştu.

Istırap; çevre çevre, ondan kaçıldıkça daha çok kucaklar insanı

Istırap öylesine bir zarf ki, mazrufu da ıstıraptır.

Kaçmaktan gebe kalan bir kavram.

Hiçbir canlı yoktur ki aklını, nefesinin yettiği yere dek gererek, nesne ve olayların neden ve niçinlerine mutlak cevapları bulmak uğruna ıstıraba düşmemiş olsun. Eğer yaşayanlar,ıstıraba düşmediklerini sanıyorlarsa aldanıyorlar. Çünkü, ya eşya ve olayların mahkûmu oldukları için, suçlarına karşılık, bulundukları durumu doğal cefa sayıyorlar, ya da, sarhoş olarak yaşıyorlar. Herkes hakkına düşen hevesi tasarruf edebilir. Tasarruflarını ezbere yapıyorlarsa ve haklarından haberli değillerse veya yaşamak hevesini hak görmüyorlarsa kimseyi yargılamıyoruz. Ve fakat herkesi yargılayan nesne ve olaylarda, hakkını aramayanların bile rahatsız olacakları bir mustarip varsa ve o mustarip hakikatı gösteriyorsa (adam sende) diyerek o mustaribin ıstırabını ağırlaştırmaktan başka ne yapılmış olur. O mustaribin sesine kulak vermemekle, sümüklü böcek gibi ardında bıraktığı ıslaklıkta marifet arama oyununa devam edilmiş olur.

Ömrünü, hayatın hakikatini çözmek için hücre hücre ıstıraplarda dolaştıran, acılar üstüne acıları tattığı halde, yine de, o acı iptiladan tatmak için, gövdesini dolap gibi ıstırapla dolduran bu adam, mutlaka deha olmalı. Deha olmalı bu mustarip… Ancak bu ıstıraba onlar dayanabilirdi.

Dehanın ıstırabını, diğer, yığınların ıstırabından ayırmalıyız. Çünkü dehanın ıstırabında dışa doğru hamle, içe doğru oluş vardır. Bir yanı da, olanca esrarıyla içe doğru oluş, dış hamlenin kaynağı, dış hamlenin hakim olduğu dünyada, iç oluşun kaynağı olmasıdır.

"Herşey bende bir gizli düğüm

Ne ölüm terleri döktüm nelerden,

Yetişir çektiğim mesafelerden."

deyişinde bile bu sırlar açıklanır gibi.

İmam-ı Bûsırî'nin Kaside-i Bürde'sindeki,

Âdetke halî lâ sırrî bî müstetirin

Ani'l-vüsati ve lâ dai bî münhasimin

(Benim gerçek halimi öğrendin, zaten ne kınayanlardan saklı bir sırrın, ve ne de, derdimin dermanı vardır.) beyitinde açıklanan hale denk bir tavır. Mustaribin ıstırabı yüzünde, derisinin renginden daha net bir biçimde ifadesini açığa vurmaktadır. Anlayış gerekir biraz.

Anlayışın kıtlığı onların her tavrını gizli oyunlara beziyor. Bu bezeyiş iyi niyetten doğsa da mustaribin acısını katmerleştirmekten başka ne işe yarar?

Ad Soyad(*) Mail Telefon Mesajınız(*) IP Adresiniz 3.135.184.27

Güvenlik kodu