Tarih Muhasebesi /Necip Fazıl KISAKÜREK

Tarihim mahzende bükülü kaldı;

Ağacım kökünden sökülü kaldı.

Rüzgâr kesilince, mahzun bayrağım

Gönderi üstüne dökülü kaldı.

Saçı yapıştırma kel devrimlerin

Kala kala takma kâkülü kaldı.

Hep belâ, hep belâ, püsküllü belâ;

Belâsı gitti de püskülü kaldı.

Mâbedler dışından kapısı açık,

İçinden mânası sürgülü kaldı.

"Hürriyet" narası koptu kopalı;

Vicdan ezik, ağız büzülü kaldı.

Yumurta güvercin, civcivi karga;

Anne, yavrusuna küsülü kaldı.

Köylerden kentlere Moğol akını;

Hazine tarlada gömülü kaldı.

Vatanda değersiz ham insan gücü;

Yaban illerine sürülü kaldı.

Batıyı haraca kesen ellerde;

Nihayet dilenci keşkülü kaldı.

Batı dedik, Batı dedik ve battık;

Alınlar yerlere sürtülü kaldı.

Ortada, çarkında ezildikleri

Mankafa makine Herkülü kaldı.

Gerçek motor iman, gerçek füze aşk;

Bu da çoklarında örtülü kaldı.

Önce dinde, sonra küfürde yobaz,

Her defa tepede çökülü kaldı.

Enflâsyon yoluyla hiçe varmanın

Bilmem kaç sıfır, kaç virgülü kaldı.

Kaçtı akıl, göçtü fikir, çöktü dil;

Ruh her noktasından törpülü kaldı.

Batı dargın, Doğu dargın, gök dargın;

Ön, ard, üst, alt taşla örtülü kaldı.

Hâsılı, yaktılar baba evini;

Ne sözü, ne izi, ne külü kaldı.

Çözdük her müşkülü derlerse, de ki:

Sonunda var olma müşkülü kaldı.