RESUL

Başı önünde bir gün,inerken dağ yolundan,

O’nu bir ses durdurdu,çekmiş gibi kolundan

Önü boş,arkası boş;bakındı,ne can ,ne iz;

Sükût bir taşocağı,açılmış dehliz dehliz.

Duyduğu ses topraktan gelmiş olmasa gerek;

Humma dolu gözleri,göklere döndü,ürkek.

Aman!...İşte orada,derinde mi derinde;

Vahyin ulu Meleği,bir kürsü üzerinde.

Bir çakış,bir parıltı,göze mil çeken ışık;

Koşarak indi dağdan,etekleri dolaşık.

Bir de ne görse iyi?..Her yerde aynı şekil!

Aynadan bir kürenin içindedir Cebrail!

Eve koştu,dişleri birbirine vurmakta;

O’nu yakan yakmıştır,şimdi savurmakta…

Dedi;Dökün,su dökün üstüme kırbalarla!

Ve sarın vücudumu,sımsıkı,abalarla!

Zangır zangır bir yatak;örtü üstüne örtü!

Al sana!..Odacıkta bir fışkırış,püskürtü!

Bu bir nur patlayışı,bu bir İlâhi şimşek!

Arştan süzgeç tutmuşlar,yağmur altında döşek.

Nedir Rabbim,bu nedir? Düşünmeden sormadan

Geldi Melek,elinde Resule mahsus ferman:

Ey örtüler altında titreyen Peygamber kalk!

Allah emrini bildir,senin yerde gökte halk!

                Esselâm ‘dan 25.levha /Necip Fazıl KISAKÜREK